Het verhaal van Alice
ππ» ‘Ik heb de afstandsbediening van de achterhand eindelijk gevonden!
En er is ook nog eens een extra vonkje π tussen ons overgeslagen’ π
ο»Ώ
Dit vertelde Alice met een grote smile op haar gezicht. Ik was een half jaar geleden bij haar geweest voor een eerste behandeling voor haar paard Donut π΄. Ze vertelde dat ze Donut als ‘projectje’ 2 jaar geleden had gekocht en dat ze het liefst alles in haar uppie deed. Dit betekende voor haar dat ze het met haar eigen rijervaring en kennis wilde doen. Ze vertelde dat dit voor haar gevoel ook goed ging, de bekende ups en downs waren er natuurlijk, maar er zat een stijgende lijn in. En naast het rijden was de band tussen haar en Donut ook steeds beter geworden, hij was echt ‘haar’ paard geworden. Kortom; de dingetjes waar ze tegenaan liepen op de grond of in het rijden, dat losten ze samen als team op. πͺ Een uitgangspunt wat Alice erg fijn vond, omdat er volgens haar ‘zoveel meningen’ waren over van alles en nog wat in de paardensport. En dus besloot ze het met Donut in haar uppie aan te pakken.
En toch, na 2 jaar samen groeien en proberen, besloot ze zomaar een behandeling van mij in te gaan zetten. Haar stalgenoten hadden een afspraak gemaakt en ze kon nog aansluiten. En op de een of andere manier had ze meteen ‘ja’ gezegd tegen dit voorstel, ondanks dat dit voor haar en Donut de eerste keer was dat ze hulp accepteerde. Wat ze kon verwachten? π€· Ze had geen flauw idee toen, vertelde ze. Maar ergens voelde het goed, ergens viel er een puzzelstukje op de plek.
Toen ik voor de APK behandeling langs kwam na een half jaar, vertelde ze allereerst uitbundig en enthousiast wat ze in het half jaar na de eerste behandeling had ervaren met Donut. Het eerste wat ze zei was: ‘Ik heb éindelijk de afstandsbediening van Donut’s achterhand gevonden!’ π. Nadat we even moesten lachen om haar woordkeuze, vertelde Alice verder:
‘Ik bedoel daarmee, dat ik veel meer controle heb over de achterhand tijdens het rijden. Donut pakt mijn beenhulpen eindelijk goed op, zoals ik het bij andere paarden gewend ben geweest. Hij zet ze er echt onder, als ik wat vraag dan krijg ik het ook. Dat was voor mij het teken dat het hem eerst echt fysiek niet lukte. Snappen deed hij het zeker wel, want we zijn met sprongen vooruit gegaan! En eerlijk, de eerste paar keer rijden moest ik echt wennen dat hij deed wat ik van hem vroeg. Ik moest het zelf ook even verwerken, want het bracht me zoveel meer kansen en mogelijkheden om nieuwe oefeningen met hem op te gaan pakken. En wat ik ook heel erg gemerkt heb, is dat Donut zachter is geworden naar mij. Niet dat er eerst wat mis was met onze band, daar twijfelde ik echt niet aan. Maar ik merk dat er een extra vonkje π tussen ons is overgeslagen, om het maar zo te noemen. We zijn weer verder naar elkaar toegegroeid en ik heb echt het gevoel, dat ik hem nog meer begrijp. Daarom heb ik weer een afspraak gemaakt, want ik moest opeens aan je denken. Dat was mijn teken om voor een onderhoudsbehandeling te kiezen’.
Alice kon alles wat ze had opgemerkt in geuren en kleuren beschrijven (dit was echt de verkorte versie) en ik merkte tijdens de tweede behandeling zeker wat ze bedoelde. π Donut had meer bespiering gekregen, voelde hierin soepeler aan en ook mentaal merkte ik op dat zijn emmertje nog niet vol was. Er was geen sprake meer van een paard wat uit losse stukjes bestond. Er stond meer ‘paard’ voor me, iets wat ik altijd fijn vind om te zien. Dat zowel zij als Donut meer controle hadden over de achterhand, was voor mij een logisch gevolg. Bij de eerste behandeling trof ik Donut namelijk in goede conditie aan, met enkele kleine aandachtspunten. Er was dus zeker ruimte voor verbetering. Aangezien Alice alles op eigen tempo deed met Donut, was ze eerder nog niet tegen te grote problemen aangelopen. Toch was het tijdens de eerste behandeling duidelijk dat Donut uit ‘losse stukken’ bestond (hier heb ik eerder al eens over geschreven). Lichamelijk werkte niet alles in harmonie mee, wat Alice onder het zadel ook merkte. Naast enkel het lichamelijke deel besteedde ik ook aandacht aan het goed werken van de interne motor, zodat ook deze het geheel kon ondersteunen. Alice vertelde daarnaast dat Donut zich minder afsloot als iets niet lukte of ze elkaar een keer niet begrepen. Zijn houding kon ze beschrijven als een stukje meer ‘open’ en zelfs: ‘avontuurlijker’.
Nu, tijdens de onderhoudsbehandeling/APK, kon ik zoals verwacht dieper ingaan op enkele dingen die ik tijdens de eerste behandeling nog niet beet kon pakken bij Donut. Immers, als we zelf werken aan iets (lichamelijk of psychisch), gaan we ook niet direct van 0 naar 100. Voor mij is het belangrijk dat er een stevige basis en fundering wordt gelegd tijdens de eerste behandeling. Zowel Alice tijdens het rijden als ik tijdens de tweede behandeling kunnen daar verder op bouwen.
Kortom; Donut had de eerste behandeling super opgepakt en ook Alice had de signalen en veranderingen opgemerkt, zodat ze hier haar training op aan kon passen en met Donut mee kon groeien. π Nu was het tijd voor een stukje verdieping en ‘onderhoud’. Soms adviseer ik een vervolgbehandeling (afhankelijk van wat speelt en wat ik tegenkom), meestal zeg ik: ‘plan weer een afspraak in op je eigen gevoel’. En Alice had haar gevoel in deze gevolgd π ο»Ώ
Wil je meer lezen over mijn behandelingen voor paarden of over mij, of heb je vragen?
Dan ga je hier meer informatie vinden.
Liever meteen een afspraak plannen of een vraag stellen?
Dat kan via WhatsApp op 06 – 527 320 52. Voel je welkom!
Tot snel!
Gary Aikema-Petiet
Met dank aan Alice voor het mogen delen van haar verhaal en woorden π
Delen? Dat kan hier:









